หนังสือเล่มนี้โดยสำนักพิมพ์กำมะหยี่ เป็นหนังสือแปล งานเขียนของ ฮารูกิ มูราคามิ ที่เขียนเล่าเปลือยชีวิตของการเป็นนักเขียนนวนิยายอาชีพ เป็นหนังสือที่น่าอ่านเป็นอย่างยิ่งสำหรับคนที่สนใจการเขียนนิยาย
หนังสือเล่มนี้ทำให้ผมได้รู้ว่าสาเหตุที่มูราคามิสามารถเขียนนิยายได้ดีกว่าใครนั้น เป็นเหตุผลที่ค่อนข้างลึกๆ มากทีเดียว ถ้าคุณไม่ได้ใส่ใจมากพอว่านิยายที่ดีต่างจากนิยายที่ไม่ดีตรงไหน คุณก็จะมองตรงนี้ไม่ออกเลย
อีกอย่างที่ชอบมากเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้คือได้รู้จักตัวตนของมูราคามิ ซึ่งผมพบว่ามีปรัชญาชีวิตหลายอย่างของเขา ที่โดนใจผมมาก
มูราคามิ เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับการมีอิสระทางความคิดอย่างมาก คือ อย่ากลัวหรือรู้สึกผิดถ้าหากเราคิดไม่เหมือนกับคนรอบข้าง และตัวเขาเองเป็นแบบนั้น
ตั้งแต่เด็ก มูราคามิเข้ากับหมู่คณะไม่ค่อยได้ พอเรียนจบ ก็พยายามทุกวิถีทางที่จะไม่ไปเป็นมนุษย์เงินเดือน ที่ต้องคอยทำตามคำสั่งเจ้านาย ต้องคิดตามองค์กร แต่ดิ้นรนกู้เงินธนาคารมาเปิดบาร์แจ๊ส เพื่อที่จะได้มีชีวิตในแบบที่เป็นนายของตัวเอง ซึ่งต้องแลกมาด้วยการทำงานหนักมากเพื่อใช้หนี้ธนาคาร แต่เขาก็ยอมแลก กับอิสรภาพทางความคิด และเขาก็เชื่อด้วยว่า การที่เขาดำรงตัวเพื่อให้ยังมีอิสระทางความคิดได้อยู่ คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาเป็นนักเขียนนิยายที่ดี มูราคามิคิดว่า วัฒนธรรมญี่ปุ่นที่กำหนดให้ทุกคนทำตัวเหมือนแกะ (ทำตามๆ กัน) มันมาถึงจุดล้มสลายตอนวิกฤตอสังหาริมทรัพย์ช่วงปี 80 และยุคนี้สิ่งที่จะทำให้ญี่ปุ่นไปต่อได้ คือการยกย่องให้ความแตกต่างกันของแต่ละคนต่างหาก
โอ๊ย โดนใจมากๆ เป็นพวกหัวขบถเหมือนเราเลย ความยากของการคิดแบบนี้คือคุณจะโดนคนรอบข้างประนามว่าคุณเป็นพวกไม่เอาหมู่คณะ ซึ่งเป็นข้อหาที่ร้ายแรงสำหรับคนญี่ปุ่นและคนไทยด้วย คนที่จะคิดแบบนี้ได้ต้องมีความกล้าหาญ และเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิดจริงๆ และยอมแลกกับประโยชน์ต่างๆ ที่ตัวเองจะได้รับจากการยอมรับหมู่คณะ
ชีวิตของมูราคามิไม่ใช่ชีวิตที่เป็นเส้นตรงชัดเจน แต่เป็นชีวิตที่ลื่นไหลไปเรื่อยๆ เพื่อทำตามสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ก็กลับกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จได้ แปลกใจมั้ย
มูราคามิบอกว่า คนเขียนนิยายที่ดีต้องเป็นคนที่ไม่ด่วนตัดสินอะไรง่ายๆ แต่บรรยายหรือเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ไปอย่างคนที่ไม่มีอคติ คนที่เห็นอะไรก็ชอบด่วนตัดสินว่าฉันชอบหรือเกลียดสิ่งนั้นสิ่งนี้ ไม่ใช่คนที่สามารถเขียนนิยายได้ดี แนวคิดนี้ก็ชอบเหมือนกัน ตัวผมเองรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ชอบตัดสิน ชอบมีคำตอบที่ชัดเจนกับทุกเรื่อง นั่นดี นั่นไม่ดี ซึ่งบางทีมันอาจไม่ใช่วิธีใช้ชีวิตที่ถูกต้อง มูราคามิบอกว่า สิ่งที่จำเป็นต้องมีคำตอบที่ชัดเจนในโลกนี้มีอยู่ไม่ได้มากนักอย่างที่พวกเราอยากให้มันเป็นหรอก บางเรื่องปล่อยปลายเปิดไว้บ้างก็ได้ ไม่ต้องไปเลือกข้างหมดทุกเรื่องหรอก
แม้มูราคามิจะชอบความเป็นปัจเจกอย่างมาก แต่เขาก็คิดว่า การตัดสินคุณค่าของความเป็นออริจินัลของนิยายหรือผลงานศิลปะนั้น ต้องตัดสินโดย “คนอื่น” ไม่ใช่คิดเองว่าของตัวเองดี แต่ข้อแม้ด้วยว่า ต้องปล่อยให้ผลงานนั้นได้ผ่านกาลเวลาเป็นตัวทดสอบด้วย นิยายบางเรื่องคนอ่านชอบมากในช่วงเวลาที่ออกมา แต่หลังจากนั้นสิบปี ก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีกเลย ต่างกับนิยายบางเรื่อง ตอนออกมา คนอ่านอาจไม่ชอบเลย แต่หลังจากนั้นห้าสิบปี กลายเป็นวรรณกรรมคลาสสิก เพื่อคนเริ่มเข้าใจแล้วค่อยเห็นคุณค่าเป็นต้น
